Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Μία μέρα κουραστική στο γραφείο, μία μέρα που στοίβαξα όνειρα και ελπίδες σε ένα ατελείωτο χαρτομάνι που δεν είχε τελειωμό. Μία ακόμα μέρα που σκεφτόμουν πώς θα καταφέρω να αντέξω μέχρι το τέλος του μήνα, πώς θα καταφέρω να πληρώσω λογαριασμούς και άλλες τόσες υποχρεώσεις.
Πάλι αισθάνομαι μόνη, πάλι νοιώθω πως το βράδυ δε θα με περιμένει κανείς όταν γυρίσω στο σπίτι. Πάλι θα ξαπλώσω στο κρεβάτι και θα περάσω ώρες ατελείωτες βλέποντας τηλεόραση και χαζολογώντας.
Και ανοίγω ξανά την πόρτα του σπιτιού μου το βράδυ, αντικρίζοντας ερημιά και έλλειψη ανθρώπων. Δεν είχα αγκαλιά να γείρω και μία κουβέντα γλυκιά να με ζεστάνει από όλη αυτή την ατελείωτη κούραση της ημέρας.
Ξαφνικά, ακούω ένα "καλησπέρα". Γυρίζω και ήταν ο παπαγάλος μου ο αγαπημένος. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να αισθάνομαι μόνη, κάποιος με είχε καλωσορίσει και με είχε υποδεχτεί.