Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Τη βλέπω κάτω από το μπαλκόνι μου. Σκερτσόζα, περήφανη, με θάρρος. Μου νιαουρίζει, μάλλον μου ζητάει επίμονα να της προσφέρω κάτι για φαγητό. Προσπαθώ να της μιλήσω, της λέω γλυκόλογα και επιχειρώ να καταλάβω τι κρύβει μέσα στο μυαλό της. Όμορφη, λυγερόκορμη, δε σταματάει να μου φωνάζει, θυμίζοντάς μου τη δύναμη της επιμονής που μπορεί αυτό που φαντάζει αδύνατο να το κάνει δυνατό.
Της πετάω ένα κομμάτι κρέας, ούσα επηρεασμένη και βαθιά γοητευμένη από το θάρρος και την επιμονή της. Τη βλέπω να τρέχει καταπάνω του, χαίρομαι διότι η προσφορά μου θα κατευνάσει –έστω και για λίγο- το άγριο αίσθημα της πείνας που την ανάγκασε να νιαουρίζει με τόση δύναμη στην πόρτα μου. Όμως, δεν περνάνε λίγα λεπτά για να δω πως με ένα της νιαούρισμα το μικρό της το γατάκι τρέχει κοντά της και εκείνη του προσφέρει την τροφή που μόλις έλαβε. Πόσο γρήγορα το μικρό της γατάκι το καταβρόχθισε!
Συγκινημένη, κοντοστέκομαι για λίγο και σκέφτομαι: πόσο δυνατή είναι τελικά η αγάπη της μητέρας, πόσα πράγματα μπορεί να κάνει μία μαμά για το καλό του παιδιού της. Πόσο τελικά μεγάλη είναι η δύναμη της αγάπης και πώς το μητρικό ένστικτο ξεπερνάει τον άνθρωπο ή τη γάτα και παρουσιάζει παντού την ίδια δύναμη!
Η μαμά γάτα ήταν μία μητέρα που αγωνιούσε για την τροφή του παιδιού της, δάκρυα μπορούν να τρέξουν άφοβα..