Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ένα καλοκαίρι δύσκολο που σημαδεύτηκε από μία απώλεια, με βοήθησε παράλληλα να αντιληφθώ το μεγαλείο της αγάπης που μπορεί να σου προσφέρει ένα ζώο. Εκείνη η μαύρη γάτα μου δίδαξε εκείνο το καλοκαίρι την αξία της προσφοράς και της φιλίας. Εκείνο το μικροσκοπικό ζωάκι που μου κράτησε συντροφιά και παρόλο που δεν είπε ούτε μία κουβέντα, μου μίλησε για τα πάντα.
Εκείνο το καλοκαίρι, έμενα μαζί με τη γιαγιά μου η οποία νοσηλευόταν διότι η καρδιά της αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα και χρειάστηκε μάλιστα να διακομιστεί στο νοσοκομείο για ένα χρονικό διάστημα. Εκείνες τις ημέρες αισθανόμουν πως κανείς δε με καταλάβαινε και πως δεν είχαν κανέναν να μοιραστώ τις σκέψεις μου και να κάνω παρέα. Όλα όμως άλλαξαν όταν ένας μαύρος γάτος έκανε την εμφάνισή του στον κήπο του σπιτιού μου και έκτοτε άρχισε να με επισκέπτεται καθημερινά. Πολλές φορές όταν άνοιγαν την πόρτα για να μπω στο σπίτι τον έβλεπα κουλουριασμένο στην πολυθρόνα να κοιμάται και να με υποδέχεται με σκέρτσο και με νάζι. Έκτοτε δεθήκαμε με μία αξιοζήλευτη και σπουδαία φιλία, τρώγαμε μαζί, βλέπαμε μαζί τηλεόραση, κάναμε τα πάντα μαζί.
Τότε κατάλαβα πόσο σπουδαία μπορεί να είναι η συντροφιά ενός ζώου, πόσα μπορεί να σου προσφέρει ένα κατοικίδιο όταν ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου για να τα δεις. Εκείνα τα δύο μάτια που σε κοιτάζουν με λαχτάρα και ενώ δε σου λένε τίποτα με το στόμα σου λένε τα πάντα με το νάζι και την συντροφιά τους.
Εκείνες οι ημέρες σημαδεύτηκαν από την απώλεια της γιαγιάς μου της οποία η φιλάσθενη καρδιά δεν άντεξε και την απόκτηση μίας φίλιας με έναν σπουδαίο, χαδιάρη και στοργικό μαύρο γατούλη. Ίσως γιατί οι χαρές και οι λύπες πάντοτε πορεύονται μαζί και κρατιούνται από το χέρι…