Γράφει η φίλη του Petslife.gr, Κάλλια
Ήταν Φεβρουάριος του 2014... στα 30 μου πλέον είχα αποφασίσει πως ήμουν έτοιμη για να γίνω σκυλομαμά... Ομολογώ κάτι που ίσως δεν είναι ωραίο, αλλά ήθελα μια συγκεκριμένη ράτσα... Ήθελα ένα Dogo Argentino... Ομολογώ, επίσης, πως άρχισα να ψάχνω σε εκτροφεία. Μετά από πολύ ψάξιμο κατέληξα σε ένα απ’ τα καλύτερα της Σερβίας. Μίλησα με τον εκτροφέα και "κλείσαμε" ένα θηλυκό... Έστειλα προκαταβολή και 12 μέρες αργότερα θα έφτανε το κουτάβι στα χέρια μου.
Ομολογώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη... Αγόρασα την προίκα του, έφτιαξα το κρεβατάκι της δίπλα στο δικό μου και μετρούσα αντίστροφα τις μέρες!!! 5 μέρες πριν φτάσει το κουτάβι στα χέρια μου πήγα με τη παρέα μου για πεζοπορία σε ένα βουνό στη Μάντρα Αττικής... Θυμάμαι τους είχα ζαλίσει όλους με την ανυπομονησία μου για το κουταβάκι εκείνη τη μέρα. Περπατούσαμε και ξαφνικά μία φίλη, η οποία είχε προχωρήσει πιο μπροστά από εμάς, άρχισε να φωνάζει. Τρέξαμε όλοι προς το μέρος της και αντικρίσαμε κάτι απίστευτο... ένα άσπρο κουτάβι δεμένο με μια αλυσίδα σε ένα δέντρο... υποσιτισμένο... πληγές σε όλο το σώμα και με πρησμένη κοιλίτσα... κρυβόταν και έκλαιγε... φοβόταν... φοβόταν πολύ... τα παιδιά δε μπορούσαν να πλησιάσουν... πλησίασα εγώ... Mε κοίταξε και άρχισε να κουνάει ουρά... Tην πήρα αγκαλιά και αυτή έκρυβε το κεφαλάκι της στη μασχάλη μου...
Έπρεπε να την απελευθερώσουμε, έπρεπε να την ταΐσουμε, να της δώσουμε νερό... αλλά πως; Κάποιο τέρας την είχε δέσει... Παρέδωσα τη σκυτάλη της αγκαλιάς στη φίλη μου την Άννα και έτρεξα σαν τρελή σε ένα κεντρικό δρόμο που είχαμε αφήσει πίσω μας... Σταματούσα αυτοκίνητα και ζητούσα βοήθεια. Σταμάτησε ένας κύριος με ρώτησε τι συμβαίνει και του εξήγησα.. Για καλή μας τύχη είχε μαζί του τσεκούρι. Ήρθε μαζί μου και μας βοήθησε να σπάσουμε την αλυσίδα... Ήταν πλέον γεγονός... Ελευθερώσαμε το λευκό κουτάβι... Ξεχασα να σας πω... Ήταν ένα λευκό κουραμπιεδάκι... Ελευθερώσαμε ένα Dogo Argentino ;)
Την βάλαμε μέσα στο αυτοκίνητο και την πήγαμε στο γιατρό... Ήταν απόλυτα υγιής... ήταν 6 μηνών... ήταν μια κούκλα που ήθελε μόνο εμένα... ήταν μια κούκλα που έφαγε όλες τις λιχουδιές από το μπωλ της κτηνιάτρου... Μας μίλησε για υιοθεσία η γιατρός... Μας ρώτησε αν τη θέλει κανένας από εμάς. Όλοι κοίταξαν εμένα... εγώ κοίταξα το κουτάβι... το κουτάβι εμένα... Tσιπάραμε, λοιπόν, το μωρό στο όνομα μου. Έκανα ένα όνειρο πραγματικότητα... Έκανα δικό μου ένα Dogo Argentino και έσωσα κιόλας.
